ਕਿਤੇ ਟੁਟ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ਧਰਤ ਤੋਂ ਇਹ ਡਰ ਸਤਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਵਸੀਹ ਅੰਬਰ ਮੇਰੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਉਹਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਦਾ ਬੜਾ ਮੰਜ਼ਰ ਲੁਭਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਜਦੋਂ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ ਉਹ ਭੀੜ ਹੱਥ ਪੱਥਰ ਫੜਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਬੁਝਾ ਕੇ ਦੀਵਿਆਂ ਤਾਈਂ ਤੁਸੀਂ ਹੁੱਬਣ ਦੀ ਨਾ ਸੋਚੋ,
ਸਮਾਂ ਨ੍ਹੇਰੇ ਦੀ ਹਿਕ 'ਤੇ ਨਿਤ ਨਵੇਂ ਸੂਰਜ ਉਗਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਮੁਹਾਰਿਤ ਖ਼ੂਬ ਹਾਸਿਲ ਹੈ ਜੇ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਕੱਢੇ ਤਾਂ,
ਉਹ ਝਟ ਚਿਹਰਾ ਬਦਲਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਤੁਸੀਂ ਕੰਡਾ ਚੁਭੋਇਆ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਜ਼ਹਿਨ ਦੇ ਪਿੰਡੇ,
ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਹਥਿਆਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ|
ਉਹ ਭਰਕੇ ਦੀਵਿਆਂ ਵਿਚ ਤੇਲ ਨ੍ਹੇਰੇ ਸੰਗ ਜਿਦੇ ਕਿੱਦਾਂ,
ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਸਿਦਕ ਦਾ ਪੱਕਾ ਦਿਨੇ ਦੀਵੇ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਅਗਰ ਬੇਗ਼ਮਪੁਰੇ ਦਾ ਖ਼ਾਬ ਹੈ,ਤਾਂ ਸਿਰਜ ਨਾ ਬੈਠੀਂ
ਤੂੰ ਇਕ ਵੀ ਪਾਤਰ ਨੀਰੋ ਵਾਂਗ ਜੋ ਬੰਸੀ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਨਿਰੰਤਰ ਦੋ ਜਣੇ ਵਿਪਰੀਤ ਚਲਦੇ ਨੇ,
ਜੇ ਅੱਖ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਦਿਲ ਸੁਪਨੇ ਸਜਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਕਿਸੇ ਦਾ ਅਕਸ ਵੀ ਇਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਉਭਰਨਾ ਯਾਰੋ,
ਸਮੇਂ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਖੌ਼ਫ਼ ਟੁੱਟਣ ਦਾ ਸਤਾਉਂਦਾ ਹੈ|
ਅਦਿਸਦਾ ਕਰਜ਼ ਹੈ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਹਰ ਬਸ਼ਰ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ,
ਕਟਾ ਕੇ ਸਿਰ ਮੁੜਨ ਦੀ ਥਾਂ ਜੋ ਨਿਤ ਸਿਰ ਵੇਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ|
No comments:
Post a Comment